BoogschuttersNIEUW - De Robin Hood Blog ... met enkel maar goede bedoelingen!!
We vroegen in 2014 aan een nieuwe schutter, toen ook recentelijk ingeschreven in onze club, om een soort van dagboek bij te houden over de ervaringen en belevenissen, die gepaard gaan met de ontgroening van een boogschutter (;-)
Misschien blijkt dit 'Log' achteraf nog nuttig ,en verlaagt het de drempelvrees bij toekomstige nieuwe Robin Hood schutters!De BLog leest het best van onderaan naar boven toe, er wordt altijd verder gebouwd op het vorige verhaal; en zodoende lees je altijd het laatste verhaal eerst. Dit is de makkelijkste oplossing om bij langere verhalen - zoals dit logverhaal - altijd juist gepositioneerd te staan.
Volharding !
Toen de trainers tijdens de eerste les me vertelden dat ‘boogschieten dikwijls in het koppeke zit’, begreep ik niet zo goed
wat daarmee bedoeld werd. Vandaag heb ik dit aan de levende lijve mogen ondervinden.
In het begin van de training slaag ik er maar niet in om mijn gedachten er bij te houden, waardoor mijn schiethouding
tekort komt. Dit is nochtans een van de belangrijkste zaken om op te letten bij het boogschieten. Naarmate de training
vordert lukt het me beter om mijn gedachten te ordenen, maar toch is dat niet genoeg. Hoe hard ik me ook probeer te
focussen het maakt niets uit. De pijlen die ik schiet vliegen iedere mogelijke richting uit. En hoe meer ik me druk
maak en mezelf de vraag stel waarom het niet lukt, hoe erger het wordt.
Het belooft een magere avond te worden als ik mijn punten nu zou optellen, bedenk ik me op een gegeven moment.
En dan valt hem, mijne frank. Dit werd er bedoelt met ‘dat boogschieten dikwijls in het koppeke zit’.
Ik richt mijn pijl op doel met het idee dat het eindresultaat niet goed zal zijn, waardoor het resultaat ook slecht is.
Ik dacht dat ik geconcentreerd aan het schieten was, terwijl ik eigenlijk een innerlijke strijd voerde met mezelf.
Enkele ogenblikken geleden had ik het voor bekeken gehouden, maar nu dat ik dit weet wil ik het toch nog eens proberen.
Wanneer ik de eerste keren mik op doel lukt het me niet om dat negatieve van me af te zetten, waardoor de punten pover
blijven.
Eenmaal het me totaal niets meer kan schelen waar de pijl het doel treft, lijkt er verbetering in te komen.
Ik win terug in vertrouwen en kan de training afsluiten met volgende punten 9-8-7. Ik ben misschien nog te gefocusd op
het eindresultaat, maar heb in deze training toch geleerd dat ik moet volhouden om iets beters te bereiken.
Of zoals Winston Churchill het zou zeggen:”Success is walking from failure to failure with no loss of enthusiasm”.
De eerste echte wedstrijd buiten en op verplaatsing!
De zenuwen heb ik nu al wat beter onder controle. Wel moet ik jullie zeggen dat het nog al overweldigend is, die eerste competitie.
Al die schutters zijn zo goed georganiseerd. Ik voel me echt een nitwit. Elke deelnemer heeft een tent en stoel mee, maar ook zoveel snufjes
voor de boog! Mijn ogen weten niet waar eerst te kijken. De deelnemers zijn wel super vriendelijk.
Ik wordt onmiddellijk aangesproken door verschillende mensen die ik nog nooit gezien heb. Ze stellen me ook direct gerust.
De mee afgereisde trainer, Philippe, werkt heel kalmerend. Hij brengt me op de hoogte van het hele wedstrijdgebeuren.
Elke deelnemer krijgt evenveel tijd, namelijk 45 seconden. Er zijn 3 reeksen van schutters die telkens afwisselend naar het doel schieten.
Als elke reeks 1 pijl geschoten heeft, wordt er naar het doel gegaan en worden al de punten netjes opgeschreven. Het is ook zo dat niet elke wedstrijd met 1 pijl is.
Je hebt ook een variatie met 3 pijlen.
De wedstrijd begint redelijk goed, ik slaag er in om een eerste reeks af te werken als volgt : 6-6-5 (17/30). Niet slecht voor een beginnende schutter.
Het is echt zoeken in het begin. Ik moet niet enkel rekening houden met de voortdurend veranderende windrichting maar ook met de lichtinval en al mijn
kleine foutjes die ik nog maak. Mijn pijlen belanden niet enkel in de doel, maar ook in het gras en op de blazoenen van mijn buren.
De missers stapelen zich op in de eerste helft. Ik probeer me kalm te houden en me beter te focussen naarmate het einde van de wedstrijd
nadert en het lukt steeds beter. Ik schiet er nog maar 2 keer naast in de 2e helft (4 keer in de eerste helft). Hierdoor ben ik heel wat punten
misgelopen. Het uiteindelijke totaal van 169 op 360 is niet zo goed. Ik wordt er voorlaatste mee in de categorie recurve. Toch is het een mooi
vertrekpunt. Door aan deze wedstrijd mee te doen heb ik al wat ervaring opgedaan. Ook heb ik veel opgestoken van andere schutters.
Het zijn de kleine dingen die het uiteindelijk het verschil maken, en die krijg je niet zomaar gratis op je bord. Die komen enkel mee met de ervaring.
Enfin, ik heb er een mooi kleurtje aan overgehouden. Niets anders dan voordelen dus, zo een wedstrijd in de pure natuur. Zeker voor herhaling vatbaar.
Koningsschieting op 1 mei 2014!
Mijn "eerste wedstrijd" ooit, binnen onze handboogclub weliswaar. Ik ben ongelooflijk zenuwachtig en weet niet
wat me te wachten staat. Onze trainers leggen ons uit dat het bij de Koningschieting de bedoeling is dat je in een klein doeltje schiet
met daarin een klein "bommetje" geplaatst. Als dit bommetje afgaat, doordat de pijl het bommetje met kracht raakt, en je bent de eerste
binnen je leeftijdscategorie die daar in slaagt, dan word je koning voor een jaar, ben je de tweede dan ben je prins en schiet je
als derde een voltreffer, dan word je benoemd tot knecht. In het begin van de wedstrijd was het doel dus uitermate klein.
Ik had al moeite om het doel te zien. Iedereen krijgt telkens 1 kans op het blazoen. Als elke deelnemer een paar keer geweest is,
wordt het doel en dus de slaagkans telkens een beetje groter. Ik dacht dat het makkelijker zou worden maar het tegendeel blijkt waar te zijn.
Het lukt me om dicht bij het doel te schieten, maar nooit zit ik op het bommetje. De kansen gaan voorbij en toch slaag ik niet in het opzet.
Op de 25m bij de recurveschutters, slaagt niemand erin om het bommetje te raken. Uiteindelijk moeten we mikken
op een gewoon blazoen. Nu heb ik nog meer zenuwen dan ervoor, want ik weet van vorige les dat ik dit wel degelijk kan.
Jammer genoeg tril ik zo hard dat het me na 3 keer nog niet lukt om dicht genoeg bij het vaste punt te schieten. Volgende keer beter misschien?
Ik mag vooral niet vergeten dat ik nog niet zo lang bezig ben met boogschieten. Wie weet volgend jaar beter.
De 25 meterstand lonkt!
Deze les mag ik voor het eerst trainen op de 25m. Ik vind het best spannend! Nu sta ik eindelijk tussen al die experten (;-) !
Er is niet zoveel verschil tussen de 18m en 25m. Wat me wel direct opvalt is, dat elk klein foutje die ik maak op de 18m,
plots wel erg wordt uitvergroot op deze 25m stand. Me goed concentreren is dus wat ik moet doen. Al snel schiet ik mijn eerste 10 op
de 25 meter! Zo fier als een gieter vertel ik het goede nieuws aan Marie-Louise, de trainster. ALs beloning krijg ik het bewuste
blazoen met het geschoten gaatje op de ring van de score 10 mee naar huis. Dit is blijkbaar een traditie onder de boogschutters.
(een blazoen, zo noemt een kartonnen -of andere vezelachtige stof- doel, waarop de roos en andere schietringen staan afgebeeld en waar
dus de schutter dient naar te mikken) Al de aanwezige schutters van de club ondertekenen ook ter bevestiging van mijn prestatie het blazoen.
Een fijne herinnering aan een toffe ervaring. Na deze voltreffer blijf ik doelbewuster verder schieten. Hopelijk kan ik dit volhouden!
Een Stabilisator??
Ook deze les start ik op de 18m. Er gebeuren eigenaardige dingen met de pijlen die ik in het doel probeer te schieten.
De ene keer zit ik links in het doel en de keer erna helemaal rechts. Ik begrijp er helemaal niets van!
Maar ik werd al door de trainers in de gaten gehouden. Nadat ik me al zuchtend omdraaide omdat ik weer eens naast geschoten had,
vertelden ze mij dat ik te veel druk zet op mijn voorste hand. Mijn knokkels kleuren blijkbaar helemaal wit. Oeps!
Gedurende een hele les probeer ik me te focussen en lukt het me wat beter om mijn voorste arm te ontspannen.
Toch schiet ik nog erg afwisselend.
Dan raadt Marie-Louise me aan om mijn stabilisator te gaan halen en op mijn boog te plaatsen.
Waarop ik me afvraag: "wat is nu in godsnaam een stabilisator?" Een aantal lessen eerder had ik een boog aangekocht met alles erop
en eraan, zo hadden ze me toch gezegd. En dus bleek die beruchte stabillisator ook in mijn koffer te liggen. Je kunt het beschrijven
als een lange metalen buis die je op je boog schroeft. Hierdoor blijft de boog stabieler in de hand liggen
nadat je een pijl hebt afgeschoten. Eenmaal de stabillisator bevestigd, probeer ik het nog eens.
En het lukt me om de pijlen steeds dichter bij elkaar te schieten! Yes! Ik moet jullie wel vertellen
dat mijn boog nu vele zwaarder weegt, dus armspieren kweken is de boodschap.
Ook deze training train ik op de 18 meter. Waar ik vorige keer veel moeite had om de boog op te spannen en te richten lukt
het vandaag al vele beter. Mijn houding is al wat verbeterd, waardoor ik er zelfs in slaag een paar keer in de gele cirkel te schieten.
Toch liggen mijn pijlen niet dicht bij elkaar. Ik tast teveel de uitersten van het doel af. De trainster heeft dan ook onmiddellijk door
wat er schort aan mijn techniek. Ik trek niet gelijkmatig met mijn 3 vingers aan de pees hierdoor wijken mijn pijlen steeds zoveel af.
Na wat oefenen lukt het toch om gelijkmatig te trekken maar nu komt mijn hand niet mooi meer onder mijn kin.
Ik vind dat boogschieten steeds meer begint te lijken op autorijden. Je moet op zoveel tegelijkertijd letten,
maar eenmaal je doet wat de trainer of trainster zegt ben je vertrokken en schiet je weer zoals het verwacht word.
Het blijft wel een proces van lange adem. Dit wilt niet zeggen dat het niet fijn is. Integendeel, de kick die je krijgt
wanneer je jouw doel haalt is nadien eens zo groot.
Deze training slaag ik erin de pijlen dichter bij elkaar te schieten maar nog niet zoals het hoort.
Ik mis nog te vaak en schiet niet geconcentreerd genoeg. Volgende keer beter!
Na de hele boeiende ervaring van afgelopen woensdag ben ik vandaag een eigen boog gaan kopen.
Deze les mag ik zelf mijn boog in elkaar zetten. En al gauw leer ik nieuwe termen zoals opspankoord, vizier, het instellen
van de ponden van de boog, stabilisator,� Kracht dat je op de boog moet zetten om die op te spannen, blijkt al een opwarming op zich.
Zo hard werkt dat ding tegen, ongelooflijk! De enige schrik bestaat er in dat ik de boog zou over trekken. De trainer en trainster met
massa's ervaring vertellen me dat dit niet zal gebeuren.
Vandaag schiet ik voor het eerst met eigen vizier dat volledig naar mijn oog wordt afgesteld. Dat blijkt niet zo makkelijk te zijn
want de ene keer sta ik voldoende open en de andere keer niet waardoor de muren, nummerbordjes en grond telkens weer geraakt worden.
De trainer en trainster stellen me gerust dat dit normaal is. Oefening baart kunst. Nadat ik op de 12 meter gegroepeerd en geconcentreerd
kan schieten mag ik naar de 18 meter.
Het overschakelen naar een langere afstand wisselt van persoon tot persoon vertelt de trainer.
En dus neem ik mezelf voor me geen doel voor ogen te houden waar ik binnen een week wil staan.
Op 18 meter schieten is nog moeilijker, wat natuurlijk te verwachten was. Het richten lukt me minder goed waardoor ik
meer schiet op de doelen van buren dan het doel waar ik me op dien te richten. Ook mijn eigen boog weegt vele zwaarder
dan de boog waar ik eerst mee mocht proberen. Dat wordt veel spek met eieren eten! De tips en tricks van de trainers helpen me wel.
Van zodra je houding goed is ben je al een hele stap vooruit. Daarop zal ik me de komende maanden (of misschien jaren?) op focussen.
Vandaag is het mijn allereerste keer dat ik mag proberen. Met een klein hartje vertrek ik richting de Mulkstraat,
hopend dat ik geen gaten in het dak of muren zal schieten, laat staan leden raak.
Ik ben nog maar net binnen en al gauw wordt ik aan iedereen voorgesteld, ook al zijn er al enkele schutters bezig met hun training.
Niet veel daarna krijg ik van de trainster een linkshandige boog, die ze speciaal voor mij in elkaar zette.
Met die boog mag ik blijkbaar oefenen tot dat ik zelf een boog aankoop. Wauw! In eerste instantie had ik wel verwacht dat die boog
vele zwaarder zou wegen maar het valt precies nog wel mee.
Elke beginnende schutter start met schieten op 6m, ik dus ook.
De trainster legt me uit wat te doen zoals mijn voeten op schouderbreedte plaatsen, hoe de pijl op de boog komt,
hoe het hoofd gedraaid wordt, met welke vingers de pijl wordt opgetrokken enz� Ik schiet mijn eerste 3 pijlen en voor
ik het weet mag ik op 10m gaan staan. Het is heel belangrijk geconcentreerd te schieten maar ook je pijlen moeten dichtbij elkaar
geschoten worden. De trainster en trainer leggen me uit dat wanneer je pijlen dichtbij elkaar zitten, het aantoont dat je steeds
hetzelfde doet. Op de 10m lukt het ook vrij goed, alleen heb ik de indruk dat mijn pijl verdacht hoog op het doel zit. Straks raak ik de muur.
Ik voel het! Ik eindig mijn eerste training al schietend op 12m met vizier op de boog. Niet slecht voor een eerste keer vind ik.
En naast de grond heb ik geen enkele muur of plafond of lid geraakt. Missie geslaagd!
Eigenlijk vind ik dat boogschieten toch wel moeilijker dan ik eerst dacht. Als nitwit zie je enkel die ervaren boogschutter
aan die pees trekken en boem, knal de pijl zit in de roos! Het tegendeel is minder waar blijkt vandaag.
Recentelijk werd mijn familie getroffen door de boogschutters-fever.
Zonder blikken of blozen verdwenen ze 2 avonden per week en werd het thuis verdacht stil.
De vele koffers in huis verraadden een beetje wat er aan de hand was. En wie ben ik om dan
niet op onderzoek uit te trekken.
Een korte introductie over bogen, pijlen, pezen en een vent met een appel in zijn mond en ik was verkocht!
En sindsdien komen we elke woensdag en vrijdag avond thuis met verhalen over het boogschieten en Robin Hood Tienen.
Thuis is het - volgens de achterblijvers - nog nooit zo akelig stil geweest als wanneer het Robin Hood training is!